marionuganda2014.reismee.nl

hoeraintern internetverbinding!

Aanvulling op 3 en 4 februari en verslagje van 5, 6 en 7 februari Jinja


Momenteel verblijf ik samen met 4 meiden uit Nederland in een huis van het project Arise en Shine. Ik Aanvulling op 3 en 4 februari en verslagje van 5, 6 en 7 februari Jinja


was gisteren nogal moe en zie dat ik de verkeerde naam heb opgeschreven. Via internet krijg je een redelijk beeld van het project, bedenk wel dat schijn bedriegt. Het is naar onze maatstaven behoorlijk onhygiënisch…..ook al denk ik dat de kinderen die hier wonen mazzel hebben, omdat er een mensen werken die betrokken zijn en zo goed mogelijk voor ze zorgen. Want wat is dit een klus. Er is een ruime, groene tuin met wat schommels. Er worden koeien gehouden voor de melk en vandaag zag ik ook wat geiten. De koeien lopen soms door de tuin, dat is niet zo fijn, omdat de kinderen dan door de vlaaien lopen. De potjes met plas worden overigens ook in de tuin gegooid…. De gehandicapte kinderen slapen in de nacht binnen, maar zijn bij droog weer in de tuin, waar ze ook hun (voor mijn begrippen zeer lange) middagdut moeten doen. Ze liggen daarbij op een dun plastic kleed. Vooral voor Farred vind ik dit zielig, omdat hij wel 3 tot 4 uur in dezelfde houding ligt (hij kan zichzelf niet omdraaien). Wat opvalt is dat de kinderen weinig uitgedaagd worden. Er wordt niet of weinig met ze gespeeld. Bij aankomst (9.00uur) zijn ze meestal al uit bed en in de tuin. Ze krijgen dan pap met een droge snee brood. Vervolgens gaan ze om beurten in hetzelfde badje, waarbij ze buiten het badje worden gewassen en in het badje worden afgespoeld. Dan moeten ze op het potje, waarbij de meesten niet weten wat ze daar op moeten doen. Is er een plas gedaan dan wordt de pot meteen leeggegooid. Zonder een compliment of beloning. ’s Lands wijs ’s Lands eer….Daarna krijgen de kinderen waarvan gedacht wordt dat ze préschool kunnen volgen onderwijs in het leren van kleuren, getallen tot 10 en kleuren. De leeftijden van de kinderen wisselen nogal. Er zitten kindjes van een jaar t/m een jaar of 8. Gisterochtend werd een krummel die amper kan zitten, gevraagd hoe het getal 8 heette. Ha ha, zo grappig! Omdat er geen luiers zijn of niet worden gebruikt, plassen de kinderen ook in het klasje. Na het lesuurtje is er weinig stimulatie. We zijn momenteel met een 7tal vrijwilligers, waardoor er 7 kinderen tegelijk aandacht krijgen. Daar genieten ze enorm van. Vanmorgen heb ik me vrnml bezig gehouden met meisje N. die zich als een klein aapje aan je vastklampt en zichzelf uit frustratie telkens keihard op haar hoofdje slaat. Ze raakte overprikkeld van de drukte toen 2 Deense meiden dieren van ballonnen maakten. Prachtig voor de meeste kindjes, maar niet voor haar. Ze bonkte met haar koppetje op de grond. Gelukkig werd ze langzaam rustig van het wiegen en lukte het zelfs haar voor me neer te zetten. Ik zag haar, na lang voordoen, voor het eerst met een stuurloos handje naar een kralenspiraal slaan!


Vanmiddag troffen we een hummel op de babyafdeling helemaal onder de poep. Hij zat in zijn bedje en zat helemaal onder. Vlug afgespoeld en de schuimrubberen matras uit bed gekieperd. Wat zou het schelen als er luiers gebruikt zouden worden. We wilden wandelen met wat kinderen, maar dat kon niet i.v.m. een heftig onweer. Het stortregende, echt een tropische regenbui die een paar uur aanhield. Bij elke donderslag huilden de babies dikke tranen, zo zielig. We hebben daarom Nederlandse kinderliedjes gezongen. Dat vonden ze prachtig. Zelfs J. kroop tegen me aan en neuriede mee. Het was druk, de vloer lag vol broodkruimels, maar het was wel gezellig!


Rond een uur of half vijf zijn we richting de supermarkt en de markt gegaan voor onze boodschappen. Het is best vermoeiend om daarna met al die zware spullen nog een half uur te moeten lopen. We gaan in de ochtend overigens met de boda (motor) naar het project, anders moeten we zo vroeg uit bed. Voor 2000 Ugandese shilling (66 cent) word je met 2 personen naar het project (babyhome) gebracht. Boda’s zijn op elke straathoek te vinden. We lopen na het werk meestal naar ons huis (45 minuten).


In het huis hebben we water, maar helaas geen warm…. Omdat we ons na ons werk zo vies voelen, missen we die luxe extra. Tot nu toe hebben we zelf gekookt. De boodschappen zijn behoorlijk duur, tenminste als je een beetje gezond wilt eten. Er is groente in overvloed, maar er is weinig variatie. Aardappels, tomaten, ui, groene peper en kool zijn overal te koop. Voor een pak muesli betaal je zo 5 tot 6 euro. Op het project mogen we tussen de middag mee eten, maar we nemen liever brood mee, omdat we de bruine bonen met aardappel of de bonen met maismeel niet echt aantrekkelijk vinden. De kindjes op het project eten dit 1x per dag en het gaat er bij de meesten goed in. Het eten wordt “geserveerd” op een plastic bordje en er wordt gegeten met de handen. Je kunt je voorstellen dat dan echt alles onder zit. Tel daarbij dat ze geen luiers dragen dan heb je een voorstelling hoe we/ze er regelmatig uit zien.


We zitten op het moment zonder internet, daarom kan ik dit stukje nog niet versturen. Morgen gaan we met wat kinderen zwemmen. Ben benieuwd hoe dat zal gaan. Verder wil ik nog naar de babyafdeling. Dan heb ik de meeste (rond de 40)kinderen gezien en kennis gemaakt met de afdelingen in Jinja. Dan weekend. Ben van plan om ergens uitgebreid te gaan lunchen met een aantal lekkere bakken koffie erbij. Verder wil ik naar de Nijl . Zien of dat lukt.


Zit overigens momenteel achter een overheerlijk biertje, een Nile Special…….. santé!


M’n huisgenoten zijn al naar bed, gevloerd door alle drukte. De nachtwaker zit buiten. Het hek is al op slot. Ik zoek ook zo m’n bedje op.


Vrijdag 7 februari


Vanmorgen gewekt door de vogels. Je weet niet wat je hoort. Na een kattewasje en een snel ontbijtje naar babies home gegaan. De Bulungikinderen waren nog binnen waar ze hun pap kregen. Nadat we her en daar wat badpakjes en zwembroekjes hadden verzameld de kinderen die mee konden daarin gehesen. Ach die arme J. die met haar dikke billen in een oranje badpakje werd geperst wat haar veel te krap zat. Gelukkig maar dat in het water de stof zal uit lubberen. De kinderen kregen de meegebrachte en mooiste kleertjes aan, ze werden echt opgedoft. Sommigen streken trots over de mooie kleertjes. Toen naar het zwembad, een bonte stoet van wandelwagens, peuters en vrijwilligers. In het zwembad was het feest! Heerlijk vonden ze het. Maar wel zwaar om een kind te tillen dat niet meegeeft en heftig spartelt. We komen met dikke spierballen terug! Na het zwemmen geholpen met voeren, zindelijkheidstraining en de broodnodige wasbeurt. Wat werkt de begeleidster van de gehandicapte kinderen hard! Tijdens de middagslaap van de kinderen zijn we met ons vieren naar restaurant Flavours gegaan en heb ik pompoensoep en de allergrootste kop koffie besteld die ik kon krijgen. Daarna met Sanne terug naar het project en uitgebreide info van social worker Adam gekregen over o.a. de procedure kinderen uit het huis terug te plaatsen in het gezin van herkomst of bij aanverwanten als dat niet lukt. De procedure doet Westers aan en wordt zo te horen zeer zorgvuldig uitgevoerd. De kinderen worden 4 jaar gevolgd na de terugplaatsing. Gezinnen waar het kind uiteindelijk toch niet op de juiste plek blijkt te zijn, krijgen ambulante begeleiding en als dat niet werkt, wordt er aan ander passend gezin gezocht. Rachel, Sanne en ik hebben Adam gevraagd om alle vrijwilligers voor te lichten, omdat de communicatie beter moet, zodat mensen weten waar ze aan werken. Ik ben nog erg aan het zoeken waar ik me het meeste nuttig kan maken. Heb na het gesprek met Sanne op een terrasje een lijst gemaakt met ( in onze ogen)mogelijke verbeterpunten. Het is vanzelfsprekend zoeken wat mogelijk is en past binnen de Ugandese cultuur. Daarna door Jinja gewandeld. Er wordt veel kleding genaaid op straat. Je ziet het gebruikelijke beeld van naaimachines, winkeltjes, kraampjes waar eten wordt bereid. De mensen hier zijn ingesteld op Mzungu, maar toch wordt er veel op je gelet. Er wordt veel gevraagd of ik de moeder van Sanne ben…..tsja dat krijg je met een oudere vrijwilliger…….Bij thuiskomst een eitje gebakken en uren gekletst over reizen en elkaar sterke verhalen over enge beesten verteld. Het is gezellig met Henrina erbij. Ze is hier met haar 3 jarige zoontje die al lekker ligt te slapen. In bed gelezen over de berggorilla’s waar ik toch wel graag naar toe wil. Morgen zaterdag!


Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change