Nieuw berichtje

Dinsdagochtend uitgebreid met Sharon en Edward gepraat over de traumatherapie van kleine N. Ze willen foto’s meenemen vanuit The Village (je spreekt de naam van The Village uit als Kibouje). Ze willen informatie inwinnen bij de bewoners. N. heeft in The Village gewoond. Hopelijk lukt het inwinnen van de info snel. Na dit overleg hebben we een meeting gehad met alle vrijwilligers om onze taken te bespreken. Het is fijn dat Sharon goede uitleg geeft over Ugandese gebruiken, maar ook duidelijk verteld met welke werkwijzen ze het totaal oneens is (bijv. kinderen aan een arm opbeuren of het niet gebruiken van luiers). Daarna een poos met de fysiotherapeut gepraat en jouw tips besproken Tineke. De fysiotherapeut is goed opgeleid en is enorm betrokken. Hij zal er zeker zijn schouders onderzetten, maar hoe lang een en ander wordt volgehouden blijft de vraag. Na de gebruikelijke gang van zaken tussen de middag met de koks en wat andere werknemers gepraat. Ze hebben echt het idee dat Nederland de hemel op aarde is. Getracht om dat idee uit hun hoofd te praten, maar geloof niet dat dat is gelukt. Ze azen op een Nederlandse om aldus in het paradijs te komen. Voor helaas was de volgende dag de tafel alweer verdwenen en gebruikt voor andere Ugandese vrouwen geldt hetzelfde, die willen graag een Europese man. Het lukte overigens vandaag om met de kinderen die dat kunnen aan een tafel te eten, wat voor meer overzicht en netheid zorgt, doeleinden…..Samen met Sanne werkbladen aan Edgar uitgelegd en daarna “The Aunties” instructie gegeven. Ze vonden het nogal lastig bij de les te blijven. Dus goed kijken of ze een en ander goed uitvoeren. Na werktijd boodschappen gehaald met m’n huisgenoten en een broek (et olifanten erop) gekocht, omdat ik bij het beuren van forse Josefien totaal uit m’n (al versleten) broek ben gescheurd. Leuk gepraat met de eigenaar en daarna naar huis waar het eten al klaar staat. Woensdag gewerkt met wat individuele kinderen. Ze hebben een flinke achterstand t.o.v. Nederlandse kinderen en het is best wel lastig om ze aan het werk te krijgen. Maar als ze eenmaal de smaak te pakken hebben dan weet een aantal van geen ophouden. Dat is vanzelfsprekend motiverend. Daarna de Bulungi (het gaat goed met ons) kinderen gevoerd, op de pot gezet en in bad gedaan. Samen met Sanne, Larissa en Stephanie met wat kindjes gewandeld. Het is jammer dat de wagen van F. stuk is. Hij zakt nu steeds onderuit of valt bijna uit zijn rijtuig. Het is echt oppassen geblazen. Heb nu een manier gevonden die hem redelijk op zijn plaats houdt. Het is sneu te zien dat hij bij ons vertrek zichtbaar teleurgesteld is. In de ochtend is hij blij. Hij herkent ons en maakt kraaigeluiden van plezier. Heerlijk in m’n uppie een zalige koffie genuttigd bij The Source. Dat is aan de Main Street en je kunt er buiten zitten. En dat is niet verkeerd bij een temperatuurtje van circa 25 graden of warmer. Donderdag muziekspelletjes gedaan met de kinderen. Getrommeld op jambee en hun namen geroepen, dat vinden ze schitterend. Na de gebruikelijke riedel wat kinderen met puzzelen en spelletjes geholpen. Er is vandaag een Duitse man gearriveerd (Eike), iedereen vindt hem aardig en het is leuk om met hem samen te werken. In de middag , samen met Rachelle, een rapport gemaakt over de aanpak van N. De stroom valt soms uit dus zaak om regelmatig op te slaan. ‘s Avonds geprobeerd een tripje te regelen, maar niet gelukt helaas. Omdat we vrijwilligers te kort kwamen op de vrijdag hebben we maar met een beperkt aantal kinderen kunnen zwemmen. Het zwembad waar gewoonlijk gezwommen wordt, was te druk i.v.m. een zwemmende schoolklas, daarom maar naar het andere bad gegaan. Een wat armetierig zwembad met schitterend uitzicht op de Nijl (dat dan weer wel). Voor N. was dit ook te druk, het duurde een poos eer ik met haar in het water kon, maar uiteindelijk lukte het toch en vond ze het fijn. N a het werk toch nog een klein tripje kunnen regelen voor zaterdag. YES! ‘s Avonds een bijzonder gezellige avond gehad met overheerlijk eten bij de overbuurvrijwilligers. Ze hebben daar een groot overdekt terras en dat bij zwoele avonden zoals je hier hebt. Zaterdagochtend vroeg opgestaan om op de boda naar de Nijl te gaan. Daar een fantastische tocht over het water gemaakt. Waanzinnig veel vogels gezien, apen en (heel speciaal voor mij) een lizzard gezien, zoals ze hem hiero noemen. Volgens mij was een varaan van wel 1,5 meter. Geweldig. Vanzelfsprekend ook bij The Source van the Nile aangelegd. Bij de visafslag gekeken en bij de visbakken op het Victoriameer. Op die visbakken stonden pelikanen, maraboes, ibissen en nog veel meer vogels. Ze zien het eten zwemmen maar kunnen er niet bij. Ik zal een foto plaatsen. Door de buizen die je ziet wordt het voer voor de vissen gegooid. In de avond samen met m’n huisgenoten bij een Indiaans restaurant gegeten. De volgende dag met Sanne naar het Nile resort, heerlijk in het boek Congo gelezen (interessante aanrader). Rond 16.00 naar Two Friends voor de meeting met Henk Boelman en Renate Sluiseman (Travel 4 Change). Gezellig geborreld en gegeten. De volgende dag met mijn huisgenoten en Eike en wat andere mensen naar The Village gereden. Je houdt niet voor mogelijk hoe vies je wordt van de rit. Alles zit onder het rode stof. In Kamoulie (zo spreekt men het uit) boodschappen ingeslagen omdat we in Kibouje zullen blijven slapen. Een hele onderneming omdat er geen water of electra is. Wel allerlei dieren waar ik geen fan van ben. Aldaar lessen bijgewoond en getracht de vrouwen te bewegen Engelse les te volgen. Stel je daar niets bij voor. Het gaat om “How are you? I ‘m fine. What is your name etc. Ze hadden het echter te druk met hun werkzaamheden, daarom maar gevoetbald met wat kinderen. Gekookt op houtskool en een kampvuur aangelegd. Na het eten gezellig gepraat met wat bewoners. Tot dan alles wel. Echter je moet toch op een bepaald moment die hut in……… Er zaten twee ratten… wist niet hoe snel ik onder mijn klamboe moest duiken. Maar..je ligt wel op de grond……. Daarom sokken aan, met m’n neus onder de lakenset. Stokstijf blijven liggen. De anderen (Sanne Laris, Steph en Eike) vonden het overigens ook niet prettig. We lagen met z’n vijven opgekropt in de hut, dan die ratten en wat er verdernog loopt…;) Na een wat korte nachtrust, ha ha, werd het gelukkig licht! Snel opgestaan en een kattewasje gedaan. Na het ontbijt aan een schooltafeltje midden in het stof, lessen (vanaf 8.00) bijgewoond en wat geholpen. In de pauze heb ik een boda genomen en ben ik terug gegaan naar Jinja. De anderen blijven nog 2 nachten (mij niet meer gezien). Het was echt een prachtige tocht (1,5 uur). Afrika gezien zoals je het op plaatjes ziet. Blote kindjes, hutjes, mensen met sprokkelhout op hun hoofd, koeien, geiten op de weg, vrouwen die water halen. Hangende, maar ook hardwerkende mannen. Er wordt veel op het hoofd gedragen, van potten en pannen tot bijlen en matrassen. Helaas geen foto’s kunnen maken, omdat ik me met m’n zware rugzak goed vast moest houden. Opvallend hoe aardig de mensen zijn. Ze zwaaien en vinden het leuk je te zien. Witte witte wordt er geroepen. Klinkt als iets van Mzungu Mzungu. De bodadriver heeft een hele klus om zijn motor langs gaten en voren te laveren. Het is een gehobbel van jewelste en uiterst vermoeiend. Toen we “bijna” bij Kamoulie waren kregen we een klapband en daar stonden we dan. Heb uiteindelijk een Islamitisch echtpaar circa 66 cent betaald (2000 Ugandese shilling) om me mee te nemen op hun boda. De rit duurde nog ongeveer 40 minuten. Pff wat was ik blij dat ik bij de standplaats van de bussen naar Jinja werd afgezet. Wist niet meer hoe te zitten op dat krappe plekje met een zweetlucht voor me van jewelste die deed denken aan Ethiopische schout. Het moet een grappig gezicht geweest zijn. Een tanige man met een ouderwets helmpje met los riempje op het hoofd, een wat oudere vrouw compleet in de sluiers en een middelbare, zwaarbepakte Mzungu ergens hangend achterop. Eenmaal bij de bussen een Matatou (bestelbusje) gepakt, dat volkomen volgepropt was. De rit duurde circa 2 uur. Het busje scheurde als een razende langs de velden, de dorpjes, langs die enorm stoffige weg. Gelukkig zat ik helemaal achterin, want een Mzungu trekt hier nog steeds bekijks en mensen vinden het leuk om te vragen hoe het gaat (meestal leuk, maar soms ook een beetje teveel van het goede). Eenmaal in Jinja mezelf getrakteerd op een drankje en een kleine lunch. Daarna naar huis en kort met Sally (nieuwe huisgenote) gepraat. Na de douche (bad rood van het stof) opgehaald door Rachelle, Maria, Renate, Marianne, Machteld en een Belgische arts (Machteld jij zou hier zo op je plaats zijn met je liefdevolle artsenhart). Naar tsja ….alweer Two Friends i.vm. het afscheid van Renate Schouten. Ze vertrekt morgenvroeg naar Nederland. Jammer, aardige meid. Gezellige avond gehad. Tot zover, zoek m’n mandje op. Fijn geen ratten vanavond, hooguit een enkele kakkerlak….;)