Woensdag 19 febr. met Marianne en Rachelle naar het project van Sam (Ark van Noach) geweest. Sam is een Oegandees die een zestal weeskinderen opgenomen heeft. Hij betaalt de kosten uit eigen zak, maar de bodem van de put is bereikt. Sam wil arme kinderen de kans geven onderwijs te volgen. Hij heeft daarom een schoolgebouwtje neergezet en wat personeel aangetrokken, maar er is geen toilet en dat is een van de vereisten om erkend te worden. Veel ouders kunnen het schoolgeld niet betalen of ze denken dat het wel geregeld wordt. Voor de kinderen wordt een lunch gekookt tussen de middag. Het is er armoe troef. Sam is dan ook dankbaar voor elke vorm van hulp die hij krijgt. Er zijn een aantal vrijwilligers die hem proberen te ondersteunen. Ik heb hem o.a. wat schoolspullen gegeven, wat schoenen en kleren voor de kinderen en wat speelgoed. Maar dan nog, soms heb ik het gevoel dat het water naar de zee dragen is. Het is er zo enorm arm. Je zou willen dat het project door meer mensen gedragen zou worden. Het meest lastige blijft de controle op de financiën. Hoe weten sponsoren dat hun geld goed besteed wordt en hoe oefen je daar controle op uit zonder iemand direct in de buurt? Tot nu toe heb ik antwoord nog niet gevonden. Morgen (26 febr) gaan we er met 4 mensen wat onderwijsactiviteiten verzorgen. Mentale steun is ook van belang. Donderdag ben ik gestart met de trauma therapie van meisje N. Best lastig, omdat er nog steeds geen informatie is. Omdat ze zo over de toeren raakt bij het zien van bepaald eten (ze haat pocho en brood), of het uitblijven van aardappels of pap, heb ik haar frustratie daarover, als uitgangspunt genomen. Na 2 sessies lijkt ze meer in haar emoties te komen en huilt ze dikke tranen van frustratie of verdriet. Dat is vooruitgang, want daarvoor keerde ze totaal in zichzelf. Het was maandag zo fijn te horen dat ze zondag voor het eerst pocho gegeten heeft en maandagochtend zelfs een snee brood.( De kinderen krijgen in de ochtend pap en een droge snee brood te eten). Ook lijkt ze meer gericht op haar omgeving. Ze maakte vandaag voor het eerst kort oogcontact met mij. De uitleg naar de begeleidster van de groep was eigenlijk het meest lastige van alles. Ondanks alle uitleg kijkt Annet er vanuit haar referentiekader naar. Rachelle en ik hebben daarom informatie opgeschreven over de traumabewerking en de fysiotherapeut van de groep geïnformeerd. Annet is nu op de hoogte en probeert N. zelfs te troosten als ze dikke tranen huilt. Echt fijn te zien! Er is nog een kindje op de groep bij gekomen. Een wurm van 3 dat de afmetingen heeft van een baby van een maand of 8. Het is door haar moeder gebracht, meer info heb ik nog niet. Het kindje heeft zo enorm gehuild, het bleef maar schreien. Gelukkig zorgde Annet goed voor haar. Hopelijk kan het meiske zich hechten aan haar of Edward. Vrijdag hebben we met de Bulungikinderen gezwommen, dat was weer feest. Na het werk een koude Nile Special met Eike gedronken. Proost!

De volgende keer vertel ik over de Sipiefalls.

Voor ik het weer vergeet lieve Rosemarie, het postadres van het project is te vinden via google. Zoek op Arise and Shine in Jinja Uganda.

0.533925.33.196811.

Een kaartje is zeker leuk! Een digitaal berichtje kan via Greetz, maar Hallmark kan natuurlijk ook.