Over de Sipiefalls en meer

Zaterdagochtend werden Eike, Sanne, Larissa, Stephanie, Rachelle en ik rond een uurtje of 9.00 opgehaald door een aardige chaufffeur (Badrum). De rit naar de Sipiefalls voerde langs verharde en onverharde wegen, langs marktjes, “lintdorpen”, velden vol suikerriet, papyrus (in Oeganda maken ze er o.a. matten van) en bananenbomen. Langs de weg sjouwden mensen met sprokkelhout of jerrycans met water. Er liepen vrouwen met hele vrachten op hun hoofd, mannen met een compleet winkeltje vol huishoudelijke waren op hun rug. Achterop fietsen werden o.a matrassen, andere huisraad, schapen, kippen en zelfs varkens vervoerd. Bij een aantal lemen huisjes hing een geit buiten, in de hoop op kopers. Het aantal waterputten viel me mee, maar nog moeten (meestal vrouwen) grote afstanden lopen met liters water. Uiteindelijk kwamen we na een rit van ruim 4 uur (uitgezonderd de lunch) aan bij het Crow’s nest. Aldaar kregen we met z’n zessen 2 “lodges”, waar we onze spullen konden neerzetten en uitleg kregen van de ingehuurde gids. Het is beslist interessant om eens te zoeken naar deze accommodatie. Voor onze begrippen is het enorm behelpen, maar voor Oegandese standaard is het helemaal prima. Het toilet was een gat in de grond met een soort van troon erop gebouwd. Geen “flush” maar wie maalt daar nu om als je zo riant kunt zitten… Door de chauffeur werden we een eind in de richting van de grootste waterval gebracht, waarna we nog een stukje moesten lopen. Boven de waterval (diepte van circa 100 meter) kregen we uitleg en werden we gezekerd. Tsja toen ging het erom wie het eerst zou gaan…..Omdat ik houd van snelle besluiten, ben ik als eerste gegaan. Dat hielp de anderen geloof ik wel. Want wie laat zich nog kennen als een oudere jongere durft. Ik vond de afdaling fantastisch. Het water van de waterval spetterde op m’n armen, het water ruiste naar beneden, de zon scheen en toverde diamantjes en dan dat uitzicht in de diepte, zo groen, zo prachtig met een regenboog in het op spetterende water. Beneden zwaaiden allerlei mensen die stonden te kijken naar het spektakel. Ik werd door 2 jongens van een jaar of 15 over de gladde stenen geleid. Dat deden ze bij iedereen, in de hoop op een tip. Daarna leuk gekletst met wat locals, die o zo trots zijn op hun mooie land en specifiek op de grootste waterval in Oeganda en volgens zeggen Oost Afrika? (Dat moet ik nog eens opzoeken). Iedereen van de groep kwam redelijk snel naar beneden, behalve Stephanie die niet naar beneden durfde. Ze huilde dikke tranen van de angst. Na lang aarzelen, kwam ze dan eindelijk naar beneden. Wel trots op zichzelf gelukkig. Na het abseilen moesten we het hele stuk weer naar boven. Het was een zeer pittige wandeling, met als laatste inspanning een giga lange ladder waar we omhoog moesten klauteren. Bij aankomst bij Crow’s nest gedoucht en lekker gegeten en naar bed. Het waaide enorm, net alsof we aan de oceaan zaten en dat zonder overdrijven. De plastic stoelen kwamen op gezette tijden voorbij gewaaid. “Waaibomen dag”van Winnie the Pooh was er echt niets bij. De volgende ochtend na het ontbijt ((pannenkoeken met honing, echt niet verkeerd), hebben we een wandeling van ruim 4 uur gemaakt, waarbij we alle drie de grote watervallen hebben bezocht en een aantal grotten. Het was echt fantastisch, zo’n mooi uitzicht, net alsof we in Lord of the Rings rondwandelden. Eenmaal terug bij Crow’s nest hebben we onze spullen gepakt en zijn we terug gereden. Na een lunch met Rolex (rolled eggs) waren we uiteindelijk rond een uurtje terug in Jinja. Tijdens het douchen viel de stroom weer eens uit, maar ik was nu voorbereid en had m’n zaklamp bij de hand. Maandag heb ik o.a. kleine N. therapie gegeven. Dinsdag hebben we wat kindjes geschminkt en in een spiegel laten kijken. Ze vinden dat intrigerend, doen dat normaliter nooit. Samen met Rachelle een verslag geschreven over trauma’s en de gevolgen daarvan en Edward uitleg gegeven. Edward stelde goede vragen en toonde veel belangstellling. Fijn! Henk Boelman en zijn vrouw Christine waren vandaag met hun zoontje Bram op het project. Goed dat ze af en toe een kijkje nemen of alles naar behoren verloopt. Kleine Nawasee profiteert van de therapie, dat maakt me zo enorm blij. Ze lachte vandaag en speelde zelfs samen met Bruce. Wat een wereld van verschil met hoe we haar aantroffen. Ik probeer straks nog even een foto van haar op m’n reisblog te zetten. Eerder schreef ik al over de Ark van Noch of het project Sam. Sam heeft met z’n grote hart nu ook nog een doofstom meisje opgenomen in zijn gezin. De enorme armoe gaat me aan m’n hart. Rachelle heeft een donatie gedaan en van dat geld heeft hij stenen, zand en keien gekocht voor het toilet dat zo hard nodig is om een licentie te krijgen voor de school. Ik hoop zo dat er meer geld binnen komt om dit project te steunen. Ik heb aan het eind van de dag 2 matten gekocht om de kinderen op te laten zitten. De matten die er nu liggen zijn versleten en te klein voor alle kinderen (schat zo rond de 70). Na wat afdingen heb ik de matten gekocht voor ruim 15 euro (ik heb daar jouw geld bij gedaan Rik). Stel je voor dat een onderwijzer(es) een maandinkomen heeft van 30 euro, hoe kun je dan ooit dit soort zaken bekostigen? Heb straks wat kleren uit m’n koffer verzameld voor het doofstomme meisje. Sommige kinderen lopen in een uniformpje, maar veel kinderen lopen in lompen en veel te grote schoenen (als ze die al hebben…). Aan het eind van de dag heb ik m’n cd met Oegandese muziek opgehaald op de markt. De plaatselijke platenboer heeft die cd voor me gebrand. In Nederland maar eens luisteren wat hij er van gebakken heeft.

Lieve Tineke, alvast een fantastische reis gewenst naar Amerika. Geniet er heerlijk van! Van harte gefeliciteerd alvast met Rutger, Berend en Tamar.

Lieve Pien en anderen dank jullie wel voor alle liefdevolle sms berichtjes en mailtjes.

Lieve Eva, pas goed op jezelf en geniet van je zwangerschapsverlof.

Lieve allemaal, fijn dat jullie zo betrokken zijn!