Dinsdag 4 maart 2014.

Over de reis van Jinja naar Kampala, Bwindi National Parc (gorillatracking) en project straatkinderen Kampala

Donderdag 27 februari met vier kinderen van de Bulungigroep naar het zwembad geweest. Emmanuel kon helaas niet mee, omdat er te weinig vrijwilligers mee gingen. Hij was nogal verdrietig. Echt sneu. Met z’n vieren hebben we onze handen vol aan 4 kinderen. Het zwemmen met deze kinderen vergt echt één op één begeleiding. Hopelijk kan Emma, zoals Emmanuel wordt genoemd, volgende keer wel weer mee. Met Stella Jan Huygen in de ton gedaan, waarbij ze gilde van het lachen. Het is zo’n levensgenieter. Nawasee genoot ook van hert water. Het was de allereerste keer dat ze niet alles bij elkaar gilde tijdens het aankleden. Ze was rustig, keek om zich heen, speelde met haar handjes en voetjes en reageerde vrolijk op het kietelen. Ze is zo opgeknapt. Heerlijk om te zien dat het bord eten erbij terugkomst als gesneden koek in ging. Na de gebruikelijke zaken, jouw slaapzak aan Fahad gegeven Tjeerd. Zo kan hij zacht liggen en ondersteund worden, zodat hij niet doorligt. Edward wil op mijn verzoek de slaapzak alleen voor hem gebruiken. Na het werk met een paar meiden naar de markt geweest om wat tweede hands kleren te scoren. Ik heb een t-shirt gekocht voor 66 cent en een rok voor 99 cent. Deze bij thuiskomst toch maar even uit gewassen……..Na het eten naar Rachelle en Marianne gelopen om wat foto’s uit te wisselen en spullen gepakt voor de komende week. Morgen om 8.00 naar Kampala en van daaruit naar Bwindi voor de berggorilla’s! De rit van Jinja naar Kampala duurt een uur of drie en voert langs bossen, heuvels, dorpjes en theeplantages. Het is een prachtige groene route. Onderweg veel busjes gezien met teksten als God is good of Allah is great en don’t lose hope. De mensen in Uganda zijn zeer religieus. Elke ochtend word ik om 5.15 wakker van het ochtendgebed dat door de luidsprekers van de moskee schalt. Middenin de nacht worden er kerkdiensten gehouden, omdat het dan stil is en het gebed beter door God zal worden gehoord. Op zondag zijn er overal kerkdiensten en kleden de vrouwen zich op hun allermooist.

Eenmaal aangekomen in Kampala blijft er weinig over van al dat groen en de zeven heuvels waarop de stad is gebouwd en verandert het beeld in een wirwar van stoffige straten, druk chaotisch verkeer, krioelende mensen, getoeter, lawaai van luidsprekers en kraampjes waar van alles en nog wat wordt aangeboden. Er wordt gekokkereld op straat, vers fruit en groenten liggen in kleurige torentjes opgestapeld, overal wordt kleding verkocht. Je ziet houtskool, regentonnen, doodskisten, wanstaltige fauteuils, bedden, suikerriet, kippen, geiten, manden, hout, autobanden, je kunt het zo gek niet verzinnen. Een bonte mengeling van kleuren, geuren, stof en uitlaatgassen. Eenmaal geïnstalleerd in het guesthouse van Travel for Change met gids Maikel (broer van Christine) naar een aantal markten geweest en naar het “Parc” waar vele tientallen bussen en bestelbusjes staan voor vertrek door het hele land. Ik denk dat de onoverzichtelijkheid en de chaos sterk vergelijkbaar is met de standplaats van bussen in Addis Abeba, waar we vorig jaar onze reis begonnen naar het Noorden van Ethiopië. De warenhuizen met kleurige stoffen, tegels, plastic keukengerei, de markten met vis, kippen, vlees, groente en fruit zijn ook vergelijkbaar. Verder een rondleiding gehad in het grootste theater van Kampala en een wandeling gemaakt rond een pas gebouwd resort voor de rijken van deze aarde. Er worden conferenties gehouden en regeringsleiders komen er samen. Genoten van de prachtig aangelegde tuin en de mooie ligging aan de Nijl. Het frisse briesje was meer dan welkom. Het is momenteel zo warm, zelfs de Oegandezen hebben er last van. In de tuin liep een bruidspaar, de bruid wilde perse met deze Msungu op de foto………. Dat zal een fraaie foto opleveren met m’n oude kloffie en verstofte haren..;) Omdat Martin de chauffeur was vergeten te tanken nog een poosje langs de kant van de weg gestaan tot hij benzine had gehaald in een jerrycan. Toen de auto daarna nog niet wilde lopen nog helpen duwen in de brandende zon. Bij aankomst in het guesthouse gedoucht, Uno gespeeld en Matoke gegeten. Er werd een kampvuur gemaakt en met een stel mensen een pilsje gedronken. Daarna met 4 andere mensen op de gezamenlijke slaapkamer overnacht. De volgende dag vertrokken om 7 uur 10 richting Bwindi National Parc voor de gorillatracking met chauffeur Badrum. Een tocht van circa 11 uur, waarin ik me geen moment verveeld heb. Er is hier altijd wel wat te zien. De ochtend begon heiig. We reden langs pas aangelegde wegen, over wegen waar ze mee bezig waren, over onverharde wegen vol met kuilen, hobbels en bobbels. Langs de kant liepen mensen met koopwaar, soms wordt hier een compleet winkeltje vervoerd op de fiets. Dat ziet er kleurig uit. Het is onvoorstelbaar wat er hier allemaal per boda of fiets wordt vervoerd. Denk aan matrassen, golfplaten, houtskool, water, bananen, kippen, varkens, sprokkelhout, ananassen, mango’s, plastic keukengerei. De tocht voerde langs veel scholen met leerlingen in uniform die hier ook op zaterdag naar school gaan. Ik heb me laten vertellen dat meisjes die kleurige versierselen in hun haar hebben, rijker zijn dan de meisjes waarvan het haar is afgeschoren. Op de staatsscholen waar zij op zitten, mag geen onderscheid zijn in uiterlijk. De ouders van de rijkere leerlingen kunnen het onderwijs op privéscholen betalen. Diverse moskeeën met kleurige minaretten, kerkjes en kerken met nonnen in blauwe kleding, missionarisposten als “Missonary of the poor”, mannelijke en vrouwelijke politieagenten in wit met zwarte baret, matatu’s, boda’s , vrachtwagens volbeladen met mensen, hout, koeien, bananen, verscheidene dorpjes kleurden het landschap. Ik voeg zodra ik weer internet heb wat foto’s toe zodat jullie een beeld hebben, want het is teveel om op te noemen. Hierbij wat namen van een aantal dorpjes: Lubaga, Kyengora, Nabbingo, Nsangi, Kamonga, Buwama, Equator (hier maandag op de terugweg wat foto’s van de streep op de weg gemaakt), Lokaya, Bajja, Bugonzi, Kinone. In tegenstelling met wat ik dacht over de inzameling van plastic flessen wordt hier op diverse punten plastic ingezameld. De verzamelaars krijgen per kilo uitbetaald. Omdat het afval blijkbaar beter wordt opgeruimd is het lastiger aan je kilo’s te komen. Dit hoorde ik tijdens het bezoek aan het project van straatkinderen in Kampala dinsdag 4 maart. Op de site van Heart’s Vision vind je meer informatie over de opzet van dit project en kun je ook een documentaire bekijken. Maar terug naar zaterdag. In het savannegebied diverse zebra’s gezien, helaas ook een aangereden zebra....Lekker geluncht bij een prima restaurant. Vanuit de verte het gebied gezien waar de president woont. Vrouwen in glimmende kleurige jurken met een soort van punten op de schouders (Cariben look) fleurden het straatbeeld op. Langs moerassen gereden en langs streken met veel papyrus. Bananenplantages, afgewisseld met suikerriet. Maraboes op daken, maar ook op vuilnisbelten. Het landschap werd steeds mooier. Prachtige vergezichten, liefelijk groene heuvels, rotswanden, steengroeven, waar mensen stenen bikten met hamers om wat bij te verdienen. Mannen en vrouwen met schoffels werkend op hun stukje land. In Kabale Region vind je Lake Bunyonyi, een van de diepste meren in Afrika. Je kunt er volgens de reisgids 29 eilanden vinden. Op de terugweg maandag aldaar wat plaatjes geschoten. Het meer is bilharsia en krokodillenvrij, wat toch wel aan de liefelijkheid van het meer bijdraagt. Voorbij aan lake Bunyonyi dwars door de bergen, hoger en hoger met spectaculaire vergezichten. Onderweg ontelbare dorpjes en veel mensen bezig met hun dagelijkse bezigheden. Kinderen zijn hier net als in het zuiden van Ethiopië blij met lege waterflessen. Hoe verder omhoog, hoe meer ik het gevoel kreeg dat de mensen die hier wonen dit gebied misschien wel nooit verlaten of verlaten hebben, zo hoog en ver weg van de bewoonde wereld. De dorpjes lijken volkomen zelf voorziend. Eindelijk aangekomen in een vrijwel nieuwe lodge met uitzicht op de jungle, de eerste warme douche sinds 5 weken genomen. Wat een luxe! Daarna, voor het eerst sinds mijn verblijf in Oeganda een vestje aangetrokken, omdat het best wel frisjes was. Heerlijk gegeten in het sfeervolle restaurant met open haardvuur. Benieuwd naar morgen, naar mijn kennismaking met de berggorilla’s. Heel speciaal dat ik deze sterk aan ons verwante dieren zal ontmoeten. Dat ik dit mag gaan zien, geweldig! Na een betrekkelijk kort nachtje de wandelschoenen aan en de trackingstokken in de aanslag. In het Nationaal parc Bwindi werden de deelnemers ingedeeld in twee groepen die elk een berggorilla familie zouden gaan spotten. Betreffende families zijn waarschijnlijk makkelijk te vinden op google. Helaas werd ik ingedeeld bij de jongere deelnemers, omdat de groep van oude hikers vol zat. Dat betekende een langere afstand lopen en een hoger tempo. De eerste 1,5 uur voerde langs een steile weg omhoog, bergweiden en een kronkelig pad dat leidde naar de rand van het oerwoud. Eenmaal tussen de woudreuzen was het i.v.m. alle oneffenheden nog meer oppassen geblazen. Een Zweedse dame zag een giftige slang op het pad, dat hoorde ik achteraf, anders had ik graag een foto willen maken en vervolgens heel snel door willen lopen..;). Na ruim 2,5 uur zwoegen zagen we in de verte de eerste berggorilla in de top van een boom. Op dat moment moesten we stokken en tassen bij de dragers achterlaten en werd er met hakmessen een pad steil omhoog vrijgemaakt. Het was enorm glad, bijzonder steil en daardoor maximaal lastig om naar hoven te klimmen. Doornige struiken, bladeren, modder, gladde stengels, ik heb ze van dichtbij aanschouwd. Soms zagen we een glimp van een gorilla, maar helaas zaten ze veelal tussen het struweel, waardoor het lastig foto’s maken was. Als de bladeren eenmaal door de rangers waren weggekapt koos de betreffende gorilla er steeds voor te verkassen, waardoor we tijdens het uur dat we ze mochten zien, achter ze aan bleven rennen. Op enig moment kwam er een gorilla vlak langs me lopen, indrukwekkend, ik stond op nog geen meter afstand! We zagen een moeder met een kleintje op haar rug, een drietal andere gorilla’s en een silverback. Tot tweemaal toe ging hij staan en bonkte zichzelf, als King Kong op de borst. Het was bij benadering een beest van wel 1 meter 70 hoog! Omdat het onverstandig is een silverback achter je te hebben, terwijl zijn groep voor je loopt, moesten we wachten tot hij (nog steeds verstopt tussen de bladeren) uit gegeten was en met de groep mee liep. Het babietje en de andere familieleden waren aldus onbereikbaar voor onze camera’s. Hij draagt zorg voor de groep en vooral de kleintjes worden volledig door hem afgeschermd. Op het laatst zagen we voor de eerste keer wat gorilla’s samen voor ons uit lopen. Jammer genoeg heb ik maar een paar gezichten kunnen fotograferen en vooral grote ruggen gezien. Wat opviel bij de silverback was dat hij gewond was, waarschijnlijk heeft hij de wonden opgelopen in een gevecht met een rivaal. Ondanks wat teleurstelling i.v.m. het gemis aan rust tijdens de ontmoeting en oververmoeidheid was het een prachtige, unieke ervaring. Je kunt geluk hebben, als een familie op één plek blijft zitten, zodat je het familieleven kunt bekijken, je kunt “pech” hebben, als de groep verder trekt op zoek naar eten. In deze tijd is er voedselschaarste, zodat het belangrijk voor ze is verder te zoeken. Na het nuttigen van de meegebrachte lunch, de terugtocht aanvaard. Behoorlijk op m’n gezicht gegaan tijdens een misstap. Na ruim 2,5 uur kregen we ons diploma gorillatracking en heb ik mezelf getrakteerd op een t-shirt met gorilla’s erop. De vraag is of ik dat ooit zal dragen, maar het lijkt me leuk als aandenken aan deze speciale belevenis. Terug bij de lodge een welverdiende douche genomen en met m’n e-reader op het balkon gezeten. In de verte naderde onweer. De lucht werd dreigend donker, het woei harder en harder, de jungle leek op een oceaan van zwiepende bomen. De tropische regenbui die volgde, voldeed volkomen aan de beschrijving zoals deze in het boek Congo, dat ik momenteel aan’t lezen ben, verwoord staat. De tropische storm gromt en dreigt tot er een moment komt waarop de tropische regenbui gilt. Kortom natuurgeweld.Het regende zo hard dat ik uiteindelijk maar naar binnen ben gegaan. Eenmaal weer droog het haardvuur opgezocht en gepraat met de groep oudere Duitsers die beduidend meer geluk hadden met het zien van de gorilla’s. Op dat moment, best een beetje jaloers, maar nu (woensdag) kijk ik alleen maar met verwondering terug naar deze unieke ontmoeting. De volgende ochtend teruggereisd naar het guesthouse van Travel for Change en daar bij aankomst in de avond matoke gegeten. Henk Boelman vertelde dat hij zo zijn twijfels heeft bij het project Sam. Hij geeft aan dat er verschillende projectjes verschijnen, waarvan hij denkt dat de oprichter geld in eigen zak steekt. Volgens hem is het bouwen van een toilet minder duur dan Sam aangeeft. Lastig om te beoordelen vind ik. De kinderen die Sam heeft opgenomen ogen gelukkiger en beter verzorgd. De prijs van stenen, zand, keitjes en het graven van een diepe kuil kan ik onmogelijk inschatten. Zoals ik eerder schreef blijft het belangrijk om iemand ter plekke te hebben die goed op de hoogte is van gebruiken, prijzen en alles controleert. Bij Arise and Shine gebeurt dat, al het geld is geoormerkt. Mooi te weten ook dat Travel for Change verdere stappen zet in de verbetering van de opzet van het vrijwilligerswerk. Wel ben ik blij dat de matten zijn gedoneerd aan de kinderen die wonen bij Sam. Die worden goed benut en ik weet dat het uitgegeven geld een goede bestemming gekregen heeft. Op dinsdag 4 maart samen met Henk, Christine en Dunia (een gisteren aangekomen vrijwilligster) naar het project van Heart’s Vision geweest. Gezien welke jongens op het eten en de zorg afkomen. Gezien welke wonden ze oplopen en elkaar toedienen. Door een sloppenwijk gelopen en langs de wasplaats gewandeld, waar ze zichzelf en hun kleren wassen. Dit is bij een grote buis waaruit het afvalwater van een dicht bijzijnd hotel stroomt. Een van de oprichters van het project heeft zelf op straat gewoond en weet precies hoe het leven op straat is. Samen met een vriend van de straat en zijn Nederlandse vrouw zorgt hij voor de straatkinderen. Alleen vandaag waren er al zo’n 40 tot 50. In de middag bij een opvanghuis voor straatjongens gekeken. In betreffend huis worden rond de 15 kinderen opgevangen, waarbij de jongste naar schatting een jaar of 6 is. Zo mooi te zien dat ze hier aandacht, onderwijs en liefde krijgen. In de gemaakte documentaire is o.a. te zien dat straatkinderen wel degelijk talenten hebben. Mensen van de straat worden in Oeganda gezien als overschot, als tuig. Mensen jagen de kinderen weg, slaan ze. De politie mishandelt ze. Ze hebben geen bestaansrecht. Onderling is het een harde samenleving, waarbij wraak wordt genomen als de ander je iets heeft misdaan. Er wordt, zoals je kunt verwachten, veel gevochten. Ik heb bewondering voor de inzet en motivatie van de mensen van dit project. Terug bij het guesthouse gegeten, gepraat met Dunia, Simon en Mickael, Uno gespeeld en aan dit verhaal gewerkt. Woensdag 5 maart op de boda naar het kantoor van Red Chili Reizen geweest. Een tocht van zeker een uur door Kampala. Weer veel gezien. Met name toen we door een sloppenwijk reden. Mensen leven er rond en op de, in onbruik geraakte, spoorrails. De modder, stank, stof en armoe zijn in de slums hetzelfde. Na de terugreis naar de supermarkt gegaan en wat koekjes en drinken gekocht voor mijn trip naar de Murchisonfalls morgen. Ik hoop veel wild te zien, er schijnen nogal wat giraffen te lopen. Ben benieuwd wie mijn reisgenoten zijn, hopelijk tref ik aardige mensen en rustige slaapgenoten in de gereserveerde tent. Omdat ik geen internet heb, probeer ik zondag of maandag in Jinja, dit verhaal te posten. Omdat er een fout is geslopen in de boeking, kom ik i.p.v. dinsdag, woensdagochtend 6 uur aan op Schiphol. Wat een overgang zal dat zijn. Maar zo fijn iedereen weer te zien!