marionuganda2014.reismee.nl

landelijke voorlichtingsdag vrijwilligerswerk in het buitenland te Utrecht

Vandaag aangesloten bij het Travel4Change team om vragen te beantwoorden over het doen van vrijwilligerswerk in het buitenland. Inspirerende middag, leuke gesprekken en een warme, betrokken voordracht gevolgd van Monica Sluiseman die vertelde over (haar project) de Bulingikinderen in Jinja. Leuk ook om jou te spreken Bernadette!


Zodra ik tijd heb vertel ik verder over mijn ervaringen en voeg ik nog wat foto's toe.


Door een "aanvaring" met een grote vogel met de ruit van de cockpit, werd m'n vlucht dinsdagavond geannuleerd, zodat ik pas donderdag 13 maart terug was in Nederland. Ik werd daar opgewacht door o.a. Jaap en Tjeerd. Ik kreeg van Jaap een fles Belgisch bier, een "Klokke Roelant", waar ik trots mee op de foto ben gegaan! Je krijgt niet elke dag het compliment dat je een Kloeke Roeland bent!

Kiss

Over de reis van Jinja naar Kampala, Bwindi National Parc (gorillatracking) en project straatkinderen Kampala

Dinsdag 4 maart 2014.


Over de reis van Jinja naar Kampala, Bwindi National Parc (gorillatracking) en project straatkinderen Kampala


Donderdag 27 februari met vier kinderen van de Bulungigroep naar het zwembad geweest. Emmanuel kon helaas niet mee, omdat er te weinig vrijwilligers mee gingen. Hij was nogal verdrietig. Echt sneu. Met z’n vieren hebben we onze handen vol aan 4 kinderen. Het zwemmen met deze kinderen vergt echt één op één begeleiding. Hopelijk kan Emma, zoals Emmanuel wordt genoemd, volgende keer wel weer mee. Met Stella Jan Huygen in de ton gedaan, waarbij ze gilde van het lachen. Het is zo’n levensgenieter. Nawasee genoot ook van hert water. Het was de allereerste keer dat ze niet alles bij elkaar gilde tijdens het aankleden. Ze was rustig, keek om zich heen, speelde met haar handjes en voetjes en reageerde vrolijk op het kietelen. Ze is zo opgeknapt. Heerlijk om te zien dat het bord eten erbij terugkomst als gesneden koek in ging. Na de gebruikelijke zaken, jouw slaapzak aan Fahad gegeven Tjeerd. Zo kan hij zacht liggen en ondersteund worden, zodat hij niet doorligt. Edward wil op mijn verzoek de slaapzak alleen voor hem gebruiken. Na het werk met een paar meiden naar de markt geweest om wat tweede hands kleren te scoren. Ik heb een t-shirt gekocht voor 66 cent en een rok voor 99 cent. Deze bij thuiskomst toch maar even uit gewassen……..Na het eten naar Rachelle en Marianne gelopen om wat foto’s uit te wisselen en spullen gepakt voor de komende week. Morgen om 8.00 naar Kampala en van daaruit naar Bwindi voor de berggorilla’s! De rit van Jinja naar Kampala duurt een uur of drie en voert langs bossen, heuvels, dorpjes en theeplantages. Het is een prachtige groene route. Onderweg veel busjes gezien met teksten als God is good of Allah is great en don’t lose hope. De mensen in Uganda zijn zeer religieus. Elke ochtend word ik om 5.15 wakker van het ochtendgebed dat door de luidsprekers van de moskee schalt. Middenin de nacht worden er kerkdiensten gehouden, omdat het dan stil is en het gebed beter door God zal worden gehoord. Op zondag zijn er overal kerkdiensten en kleden de vrouwen zich op hun allermooist.


Eenmaal aangekomen in Kampala blijft er weinig over van al dat groen en de zeven heuvels waarop de stad is gebouwd en verandert het beeld in een wirwar van stoffige straten, druk chaotisch verkeer, krioelende mensen, getoeter, lawaai van luidsprekers en kraampjes waar van alles en nog wat wordt aangeboden. Er wordt gekokkereld op straat, vers fruit en groenten liggen in kleurige torentjes opgestapeld, overal wordt kleding verkocht. Je ziet houtskool, regentonnen, doodskisten, wanstaltige fauteuils, bedden, suikerriet, kippen, geiten, manden, hout, autobanden, je kunt het zo gek niet verzinnen. Een bonte mengeling van kleuren, geuren, stof en uitlaatgassen. Eenmaal geïnstalleerd in het guesthouse van Travel for Change met gids Maikel (broer van Christine) naar een aantal markten geweest en naar het “Parc” waar vele tientallen bussen en bestelbusjes staan voor vertrek door het hele land. Ik denk dat de onoverzichtelijkheid en de chaos sterk vergelijkbaar is met de standplaats van bussen in Addis Abeba, waar we vorig jaar onze reis begonnen naar het Noorden van Ethiopië. De warenhuizen met kleurige stoffen, tegels, plastic keukengerei, de markten met vis, kippen, vlees, groente en fruit zijn ook vergelijkbaar. Verder een rondleiding gehad in het grootste theater van Kampala en een wandeling gemaakt rond een pas gebouwd resort voor de rijken van deze aarde. Er worden conferenties gehouden en regeringsleiders komen er samen. Genoten van de prachtig aangelegde tuin en de mooie ligging aan de Nijl. Het frisse briesje was meer dan welkom. Het is momenteel zo warm, zelfs de Oegandezen hebben er last van. In de tuin liep een bruidspaar, de bruid wilde perse met deze Msungu op de foto………. Dat zal een fraaie foto opleveren met m’n oude kloffie en verstofte haren..;) Omdat Martin de chauffeur was vergeten te tanken nog een poosje langs de kant van de weg gestaan tot hij benzine had gehaald in een jerrycan. Toen de auto daarna nog niet wilde lopen nog helpen duwen in de brandende zon. Bij aankomst in het guesthouse gedoucht, Uno gespeeld en Matoke gegeten. Er werd een kampvuur gemaakt en met een stel mensen een pilsje gedronken. Daarna met 4 andere mensen op de gezamenlijke slaapkamer overnacht. De volgende dag vertrokken om 7 uur 10 richting Bwindi National Parc voor de gorillatracking met chauffeur Badrum. Een tocht van circa 11 uur, waarin ik me geen moment verveeld heb. Er is hier altijd wel wat te zien. De ochtend begon heiig. We reden langs pas aangelegde wegen, over wegen waar ze mee bezig waren, over onverharde wegen vol met kuilen, hobbels en bobbels. Langs de kant liepen mensen met koopwaar, soms wordt hier een compleet winkeltje vervoerd op de fiets. Dat ziet er kleurig uit. Het is onvoorstelbaar wat er hier allemaal per boda of fiets wordt vervoerd. Denk aan matrassen, golfplaten, houtskool, water, bananen, kippen, varkens, sprokkelhout, ananassen, mango’s, plastic keukengerei. De tocht voerde langs veel scholen met leerlingen in uniform die hier ook op zaterdag naar school gaan. Ik heb me laten vertellen dat meisjes die kleurige versierselen in hun haar hebben, rijker zijn dan de meisjes waarvan het haar is afgeschoren. Op de staatsscholen waar zij op zitten, mag geen onderscheid zijn in uiterlijk. De ouders van de rijkere leerlingen kunnen het onderwijs op privéscholen betalen. Diverse moskeeën met kleurige minaretten, kerkjes en kerken met nonnen in blauwe kleding, missionarisposten als “Missonary of the poor”, mannelijke en vrouwelijke politieagenten in wit met zwarte baret, matatu’s, boda’s , vrachtwagens volbeladen met mensen, hout, koeien, bananen, verscheidene dorpjes kleurden het landschap. Ik voeg zodra ik weer internet heb wat foto’s toe zodat jullie een beeld hebben, want het is teveel om op te noemen. Hierbij wat namen van een aantal dorpjes: Lubaga, Kyengora, Nabbingo, Nsangi, Kamonga, Buwama, Equator (hier maandag op de terugweg wat foto’s van de streep op de weg gemaakt), Lokaya, Bajja, Bugonzi, Kinone. In tegenstelling met wat ik dacht over de inzameling van plastic flessen wordt hier op diverse punten plastic ingezameld. De verzamelaars krijgen per kilo uitbetaald. Omdat het afval blijkbaar beter wordt opgeruimd is het lastiger aan je kilo’s te komen. Dit hoorde ik tijdens het bezoek aan het project van straatkinderen in Kampala dinsdag 4 maart. Op de site van Heart’s Vision vind je meer informatie over de opzet van dit project en kun je ook een documentaire bekijken. Maar terug naar zaterdag. In het savannegebied diverse zebra’s gezien, helaas ook een aangereden zebra....Lekker geluncht bij een prima restaurant. Vanuit de verte het gebied gezien waar de president woont. Vrouwen in glimmende kleurige jurken met een soort van punten op de schouders (Cariben look) fleurden het straatbeeld op. Langs moerassen gereden en langs streken met veel papyrus. Bananenplantages, afgewisseld met suikerriet. Maraboes op daken, maar ook op vuilnisbelten. Het landschap werd steeds mooier. Prachtige vergezichten, liefelijk groene heuvels, rotswanden, steengroeven, waar mensen stenen bikten met hamers om wat bij te verdienen. Mannen en vrouwen met schoffels werkend op hun stukje land. In Kabale Region vind je Lake Bunyonyi, een van de diepste meren in Afrika. Je kunt er volgens de reisgids 29 eilanden vinden. Op de terugweg maandag aldaar wat plaatjes geschoten. Het meer is bilharsia en krokodillenvrij, wat toch wel aan de liefelijkheid van het meer bijdraagt. Voorbij aan lake Bunyonyi dwars door de bergen, hoger en hoger met spectaculaire vergezichten. Onderweg ontelbare dorpjes en veel mensen bezig met hun dagelijkse bezigheden. Kinderen zijn hier net als in het zuiden van Ethiopië blij met lege waterflessen. Hoe verder omhoog, hoe meer ik het gevoel kreeg dat de mensen die hier wonen dit gebied misschien wel nooit verlaten of verlaten hebben, zo hoog en ver weg van de bewoonde wereld. De dorpjes lijken volkomen zelf voorziend. Eindelijk aangekomen in een vrijwel nieuwe lodge met uitzicht op de jungle, de eerste warme douche sinds 5 weken genomen. Wat een luxe! Daarna, voor het eerst sinds mijn verblijf in Oeganda een vestje aangetrokken, omdat het best wel frisjes was. Heerlijk gegeten in het sfeervolle restaurant met open haardvuur. Benieuwd naar morgen, naar mijn kennismaking met de berggorilla’s. Heel speciaal dat ik deze sterk aan ons verwante dieren zal ontmoeten. Dat ik dit mag gaan zien, geweldig! Na een betrekkelijk kort nachtje de wandelschoenen aan en de trackingstokken in de aanslag. In het Nationaal parc Bwindi werden de deelnemers ingedeeld in twee groepen die elk een berggorilla familie zouden gaan spotten. Betreffende families zijn waarschijnlijk makkelijk te vinden op google. Helaas werd ik ingedeeld bij de jongere deelnemers, omdat de groep van oude hikers vol zat. Dat betekende een langere afstand lopen en een hoger tempo. De eerste 1,5 uur voerde langs een steile weg omhoog, bergweiden en een kronkelig pad dat leidde naar de rand van het oerwoud. Eenmaal tussen de woudreuzen was het i.v.m. alle oneffenheden nog meer oppassen geblazen. Een Zweedse dame zag een giftige slang op het pad, dat hoorde ik achteraf, anders had ik graag een foto willen maken en vervolgens heel snel door willen lopen..;). Na ruim 2,5 uur zwoegen zagen we in de verte de eerste berggorilla in de top van een boom. Op dat moment moesten we stokken en tassen bij de dragers achterlaten en werd er met hakmessen een pad steil omhoog vrijgemaakt. Het was enorm glad, bijzonder steil en daardoor maximaal lastig om naar hoven te klimmen. Doornige struiken, bladeren, modder, gladde stengels, ik heb ze van dichtbij aanschouwd. Soms zagen we een glimp van een gorilla, maar helaas zaten ze veelal tussen het struweel, waardoor het lastig foto’s maken was. Als de bladeren eenmaal door de rangers waren weggekapt koos de betreffende gorilla er steeds voor te verkassen, waardoor we tijdens het uur dat we ze mochten zien, achter ze aan bleven rennen. Op enig moment kwam er een gorilla vlak langs me lopen, indrukwekkend, ik stond op nog geen meter afstand! We zagen een moeder met een kleintje op haar rug, een drietal andere gorilla’s en een silverback. Tot tweemaal toe ging hij staan en bonkte zichzelf, als King Kong op de borst. Het was bij benadering een beest van wel 1 meter 70 hoog! Omdat het onverstandig is een silverback achter je te hebben, terwijl zijn groep voor je loopt, moesten we wachten tot hij (nog steeds verstopt tussen de bladeren) uit gegeten was en met de groep mee liep. Het babietje en de andere familieleden waren aldus onbereikbaar voor onze camera’s. Hij draagt zorg voor de groep en vooral de kleintjes worden volledig door hem afgeschermd. Op het laatst zagen we voor de eerste keer wat gorilla’s samen voor ons uit lopen. Jammer genoeg heb ik maar een paar gezichten kunnen fotograferen en vooral grote ruggen gezien. Wat opviel bij de silverback was dat hij gewond was, waarschijnlijk heeft hij de wonden opgelopen in een gevecht met een rivaal. Ondanks wat teleurstelling i.v.m. het gemis aan rust tijdens de ontmoeting en oververmoeidheid was het een prachtige, unieke ervaring. Je kunt geluk hebben, als een familie op één plek blijft zitten, zodat je het familieleven kunt bekijken, je kunt “pech” hebben, als de groep verder trekt op zoek naar eten. In deze tijd is er voedselschaarste, zodat het belangrijk voor ze is verder te zoeken. Na het nuttigen van de meegebrachte lunch, de terugtocht aanvaard. Behoorlijk op m’n gezicht gegaan tijdens een misstap. Na ruim 2,5 uur kregen we ons diploma gorillatracking en heb ik mezelf getrakteerd op een t-shirt met gorilla’s erop. De vraag is of ik dat ooit zal dragen, maar het lijkt me leuk als aandenken aan deze speciale belevenis. Terug bij de lodge een welverdiende douche genomen en met m’n e-reader op het balkon gezeten. In de verte naderde onweer. De lucht werd dreigend donker, het woei harder en harder, de jungle leek op een oceaan van zwiepende bomen. De tropische regenbui die volgde, voldeed volkomen aan de beschrijving zoals deze in het boek Congo, dat ik momenteel aan’t lezen ben, verwoord staat. De tropische storm gromt en dreigt tot er een moment komt waarop de tropische regenbui gilt. Kortom natuurgeweld.Het regende zo hard dat ik uiteindelijk maar naar binnen ben gegaan. Eenmaal weer droog het haardvuur opgezocht en gepraat met de groep oudere Duitsers die beduidend meer geluk hadden met het zien van de gorilla’s. Op dat moment, best een beetje jaloers, maar nu (woensdag) kijk ik alleen maar met verwondering terug naar deze unieke ontmoeting. De volgende ochtend teruggereisd naar het guesthouse van Travel for Change en daar bij aankomst in de avond matoke gegeten. Henk Boelman vertelde dat hij zo zijn twijfels heeft bij het project Sam. Hij geeft aan dat er verschillende projectjes verschijnen, waarvan hij denkt dat de oprichter geld in eigen zak steekt. Volgens hem is het bouwen van een toilet minder duur dan Sam aangeeft. Lastig om te beoordelen vind ik. De kinderen die Sam heeft opgenomen ogen gelukkiger en beter verzorgd. De prijs van stenen, zand, keitjes en het graven van een diepe kuil kan ik onmogelijk inschatten. Zoals ik eerder schreef blijft het belangrijk om iemand ter plekke te hebben die goed op de hoogte is van gebruiken, prijzen en alles controleert. Bij Arise and Shine gebeurt dat, al het geld is geoormerkt. Mooi te weten ook dat Travel for Change verdere stappen zet in de verbetering van de opzet van het vrijwilligerswerk. Wel ben ik blij dat de matten zijn gedoneerd aan de kinderen die wonen bij Sam. Die worden goed benut en ik weet dat het uitgegeven geld een goede bestemming gekregen heeft. Op dinsdag 4 maart samen met Henk, Christine en Dunia (een gisteren aangekomen vrijwilligster) naar het project van Heart’s Vision geweest. Gezien welke jongens op het eten en de zorg afkomen. Gezien welke wonden ze oplopen en elkaar toedienen. Door een sloppenwijk gelopen en langs de wasplaats gewandeld, waar ze zichzelf en hun kleren wassen. Dit is bij een grote buis waaruit het afvalwater van een dicht bijzijnd hotel stroomt. Een van de oprichters van het project heeft zelf op straat gewoond en weet precies hoe het leven op straat is. Samen met een vriend van de straat en zijn Nederlandse vrouw zorgt hij voor de straatkinderen. Alleen vandaag waren er al zo’n 40 tot 50. In de middag bij een opvanghuis voor straatjongens gekeken. In betreffend huis worden rond de 15 kinderen opgevangen, waarbij de jongste naar schatting een jaar of 6 is. Zo mooi te zien dat ze hier aandacht, onderwijs en liefde krijgen. In de gemaakte documentaire is o.a. te zien dat straatkinderen wel degelijk talenten hebben. Mensen van de straat worden in Oeganda gezien als overschot, als tuig. Mensen jagen de kinderen weg, slaan ze. De politie mishandelt ze. Ze hebben geen bestaansrecht. Onderling is het een harde samenleving, waarbij wraak wordt genomen als de ander je iets heeft misdaan. Er wordt, zoals je kunt verwachten, veel gevochten. Ik heb bewondering voor de inzet en motivatie van de mensen van dit project. Terug bij het guesthouse gegeten, gepraat met Dunia, Simon en Mickael, Uno gespeeld en aan dit verhaal gewerkt. Woensdag 5 maart op de boda naar het kantoor van Red Chili Reizen geweest. Een tocht van zeker een uur door Kampala. Weer veel gezien. Met name toen we door een sloppenwijk reden. Mensen leven er rond en op de, in onbruik geraakte, spoorrails. De modder, stank, stof en armoe zijn in de slums hetzelfde. Na de terugreis naar de supermarkt gegaan en wat koekjes en drinken gekocht voor mijn trip naar de Murchisonfalls morgen. Ik hoop veel wild te zien, er schijnen nogal wat giraffen te lopen. Ben benieuwd wie mijn reisgenoten zijn, hopelijk tref ik aardige mensen en rustige slaapgenoten in de gereserveerde tent. Omdat ik geen internet heb, probeer ik zondag of maandag in Jinja, dit verhaal te posten. Omdat er een fout is geslopen in de boeking, kom ik i.p.v. dinsdag, woensdagochtend 6 uur aan op Schiphol. Wat een overgang zal dat zijn. Maar zo fijn iedereen weer te zien!

Sipiefalls en meer

Over de Sipiefalls en meer

Zaterdagochtend werden Eike, Sanne, Larissa, Stephanie, Rachelle en ik rond een uurtje of 9.00 opgehaald door een aardige chaufffeur (Badrum). De rit naar de Sipiefalls voerde langs verharde en onverharde wegen, langs marktjes, “lintdorpen”, velden vol suikerriet, papyrus (in Oeganda maken ze er o.a. matten van) en bananenbomen. Langs de weg sjouwden mensen met sprokkelhout of jerrycans met water. Er liepen vrouwen met hele vrachten op hun hoofd, mannen met een compleet winkeltje vol huishoudelijke waren op hun rug. Achterop fietsen werden o.a matrassen, andere huisraad, schapen, kippen en zelfs varkens vervoerd. Bij een aantal lemen huisjes hing een geit buiten, in de hoop op kopers. Het aantal waterputten viel me mee, maar nog moeten (meestal vrouwen) grote afstanden lopen met liters water. Uiteindelijk kwamen we na een rit van ruim 4 uur (uitgezonderd de lunch) aan bij het Crow’s nest. Aldaar kregen we met z’n zessen 2 “lodges”, waar we onze spullen konden neerzetten en uitleg kregen van de ingehuurde gids. Het is beslist interessant om eens te zoeken naar deze accommodatie. Voor onze begrippen is het enorm behelpen, maar voor Oegandese standaard is het helemaal prima. Het toilet was een gat in de grond met een soort van troon erop gebouwd. Geen “flush” maar wie maalt daar nu om als je zo riant kunt zitten… Door de chauffeur werden we een eind in de richting van de grootste waterval gebracht, waarna we nog een stukje moesten lopen. Boven de waterval (diepte van circa 100 meter) kregen we uitleg en werden we gezekerd. Tsja toen ging het erom wie het eerst zou gaan…..Omdat ik houd van snelle besluiten, ben ik als eerste gegaan. Dat hielp de anderen geloof ik wel. Want wie laat zich nog kennen als een oudere jongere durft. Ik vond de afdaling fantastisch. Het water van de waterval spetterde op m’n armen, het water ruiste naar beneden, de zon scheen en toverde diamantjes en dan dat uitzicht in de diepte, zo groen, zo prachtig met een regenboog in het op spetterende water. Beneden zwaaiden allerlei mensen die stonden te kijken naar het spektakel. Ik werd door 2 jongens van een jaar of 15 over de gladde stenen geleid. Dat deden ze bij iedereen, in de hoop op een tip. Daarna leuk gekletst met wat locals, die o zo trots zijn op hun mooie land en specifiek op de grootste waterval in Oeganda en volgens zeggen Oost Afrika? (Dat moet ik nog eens opzoeken). Iedereen van de groep kwam redelijk snel naar beneden, behalve Stephanie die niet naar beneden durfde. Ze huilde dikke tranen van de angst. Na lang aarzelen, kwam ze dan eindelijk naar beneden. Wel trots op zichzelf gelukkig. Na het abseilen moesten we het hele stuk weer naar boven. Het was een zeer pittige wandeling, met als laatste inspanning een giga lange ladder waar we omhoog moesten klauteren. Bij aankomst bij Crow’s nest gedoucht en lekker gegeten en naar bed. Het waaide enorm, net alsof we aan de oceaan zaten en dat zonder overdrijven. De plastic stoelen kwamen op gezette tijden voorbij gewaaid. “Waaibomen dag”van Winnie the Pooh was er echt niets bij. De volgende ochtend na het ontbijt ((pannenkoeken met honing, echt niet verkeerd), hebben we een wandeling van ruim 4 uur gemaakt, waarbij we alle drie de grote watervallen hebben bezocht en een aantal grotten. Het was echt fantastisch, zo’n mooi uitzicht, net alsof we in Lord of the Rings rondwandelden. Eenmaal terug bij Crow’s nest hebben we onze spullen gepakt en zijn we terug gereden. Na een lunch met Rolex (rolled eggs) waren we uiteindelijk rond een uurtje terug in Jinja. Tijdens het douchen viel de stroom weer eens uit, maar ik was nu voorbereid en had m’n zaklamp bij de hand. Maandag heb ik o.a. kleine N. therapie gegeven. Dinsdag hebben we wat kindjes geschminkt en in een spiegel laten kijken. Ze vinden dat intrigerend, doen dat normaliter nooit. Samen met Rachelle een verslag geschreven over trauma’s en de gevolgen daarvan en Edward uitleg gegeven. Edward stelde goede vragen en toonde veel belangstellling. Fijn! Henk Boelman en zijn vrouw Christine waren vandaag met hun zoontje Bram op het project. Goed dat ze af en toe een kijkje nemen of alles naar behoren verloopt. Kleine Nawasee profiteert van de therapie, dat maakt me zo enorm blij. Ze lachte vandaag en speelde zelfs samen met Bruce. Wat een wereld van verschil met hoe we haar aantroffen. Ik probeer straks nog even een foto van haar op m’n reisblog te zetten. Eerder schreef ik al over de Ark van Noch of het project Sam. Sam heeft met z’n grote hart nu ook nog een doofstom meisje opgenomen in zijn gezin. De enorme armoe gaat me aan m’n hart. Rachelle heeft een donatie gedaan en van dat geld heeft hij stenen, zand en keien gekocht voor het toilet dat zo hard nodig is om een licentie te krijgen voor de school. Ik hoop zo dat er meer geld binnen komt om dit project te steunen. Ik heb aan het eind van de dag 2 matten gekocht om de kinderen op te laten zitten. De matten die er nu liggen zijn versleten en te klein voor alle kinderen (schat zo rond de 70). Na wat afdingen heb ik de matten gekocht voor ruim 15 euro (ik heb daar jouw geld bij gedaan Rik). Stel je voor dat een onderwijzer(es) een maandinkomen heeft van 30 euro, hoe kun je dan ooit dit soort zaken bekostigen? Heb straks wat kleren uit m’n koffer verzameld voor het doofstomme meisje. Sommige kinderen lopen in een uniformpje, maar veel kinderen lopen in lompen en veel te grote schoenen (als ze die al hebben…). Aan het eind van de dag heb ik m’n cd met Oegandese muziek opgehaald op de markt. De plaatselijke platenboer heeft die cd voor me gebrand. In Nederland maar eens luisteren wat hij er van gebakken heeft.


Lieve Tineke, alvast een fantastische reis gewenst naar Amerika. Geniet er heerlijk van! Van harte gefeliciteerd alvast met Rutger, Berend en Tamar.


Lieve Pien en anderen dank jullie wel voor alle liefdevolle sms berichtjes en mailtjes.


Lieve Eva, pas goed op jezelf en geniet van je zwangerschapsverlof.


Lieve allemaal, fijn dat jullie zo betrokken zijn!

over project Sam, therapie en een heerlijk koud pilsje

Woensdag 19 febr. met Marianne en Rachelle naar het project van Sam (Ark van Noach) geweest. Sam is een Oegandees die een zestal weeskinderen opgenomen heeft. Hij betaalt de kosten uit eigen zak, maar de bodem van de put is bereikt. Sam wil arme kinderen de kans geven onderwijs te volgen. Hij heeft daarom een schoolgebouwtje neergezet en wat personeel aangetrokken, maar er is geen toilet en dat is een van de vereisten om erkend te worden. Veel ouders kunnen het schoolgeld niet betalen of ze denken dat het wel geregeld wordt. Voor de kinderen wordt een lunch gekookt tussen de middag. Het is er armoe troef. Sam is dan ook dankbaar voor elke vorm van hulp die hij krijgt. Er zijn een aantal vrijwilligers die hem proberen te ondersteunen. Ik heb hem o.a. wat schoolspullen gegeven, wat schoenen en kleren voor de kinderen en wat speelgoed. Maar dan nog, soms heb ik het gevoel dat het water naar de zee dragen is. Het is er zo enorm arm. Je zou willen dat het project door meer mensen gedragen zou worden. Het meest lastige blijft de controle op de financiën. Hoe weten sponsoren dat hun geld goed besteed wordt en hoe oefen je daar controle op uit zonder iemand direct in de buurt? Tot nu toe heb ik antwoord nog niet gevonden. Morgen (26 febr) gaan we er met 4 mensen wat onderwijsactiviteiten verzorgen. Mentale steun is ook van belang. Donderdag ben ik gestart met de trauma therapie van meisje N. Best lastig, omdat er nog steeds geen informatie is. Omdat ze zo over de toeren raakt bij het zien van bepaald eten (ze haat pocho en brood), of het uitblijven van aardappels of pap, heb ik haar frustratie daarover, als uitgangspunt genomen. Na 2 sessies lijkt ze meer in haar emoties te komen en huilt ze dikke tranen van frustratie of verdriet. Dat is vooruitgang, want daarvoor keerde ze totaal in zichzelf. Het was maandag zo fijn te horen dat ze zondag voor het eerst pocho gegeten heeft en maandagochtend zelfs een snee brood.( De kinderen krijgen in de ochtend pap en een droge snee brood te eten). Ook lijkt ze meer gericht op haar omgeving. Ze maakte vandaag voor het eerst kort oogcontact met mij. De uitleg naar de begeleidster van de groep was eigenlijk het meest lastige van alles. Ondanks alle uitleg kijkt Annet er vanuit haar referentiekader naar. Rachelle en ik hebben daarom informatie opgeschreven over de traumabewerking en de fysiotherapeut van de groep geïnformeerd. Annet is nu op de hoogte en probeert N. zelfs te troosten als ze dikke tranen huilt. Echt fijn te zien! Er is nog een kindje op de groep bij gekomen. Een wurm van 3 dat de afmetingen heeft van een baby van een maand of 8. Het is door haar moeder gebracht, meer info heb ik nog niet. Het kindje heeft zo enorm gehuild, het bleef maar schreien. Gelukkig zorgde Annet goed voor haar. Hopelijk kan het meiske zich hechten aan haar of Edward. Vrijdag hebben we met de Bulungikinderen gezwommen, dat was weer feest. Na het werk een koude Nile Special met Eike gedronken. Proost!

Wink


De volgende keer vertel ik over de Sipiefalls.


Voor ik het weer vergeet lieve Rosemarie, het postadres van het project is te vinden via google. Zoek op Arise and Shine in Jinja Uganda.


0.533925.33.196811.


Een kaartje is zeker leuk! Een digitaal berichtje kan via Greetz, maar Hallmark kan natuurlijk ook.

18 februari

Nieuw berichtje


Dinsdagochtend uitgebreid met Sharon en Edward gepraat over de traumatherapie van kleine N. Ze willen foto’s meenemen vanuit The Village (je spreekt de naam van The Village uit als Kibouje). Ze willen informatie inwinnen bij de bewoners. N. heeft in The Village gewoond. Hopelijk lukt het inwinnen van de info snel. Na dit overleg hebben we een meeting gehad met alle vrijwilligers om onze taken te bespreken. Het is fijn dat Sharon goede uitleg geeft over Ugandese gebruiken, maar ook duidelijk verteld met welke werkwijzen ze het totaal oneens is (bijv. kinderen aan een arm opbeuren of het niet gebruiken van luiers). Daarna een poos met de fysiotherapeut gepraat en jouw tips besproken Tineke. De fysiotherapeut is goed opgeleid en is enorm betrokken. Hij zal er zeker zijn schouders onderzetten, maar hoe lang een en ander wordt volgehouden blijft de vraag. Na de gebruikelijke gang van zaken tussen de middag met de koks en wat andere werknemers gepraat. Ze hebben echt het idee dat Nederland de hemel op aarde is. Getracht om dat idee uit hun hoofd te praten, maar geloof niet dat dat is gelukt. Ze azen op een Nederlandse om aldus in het paradijs te komen. Voor helaas was de volgende dag de tafel alweer verdwenen en gebruikt voor andere Ugandese vrouwen geldt hetzelfde, die willen graag een Europese man. Het lukte overigens vandaag om met de kinderen die dat kunnen aan een tafel te eten, wat voor meer overzicht en netheid zorgt, doeleinden…..Samen met Sanne werkbladen aan Edgar uitgelegd en daarna “The Aunties” instructie gegeven. Ze vonden het nogal lastig bij de les te blijven. Dus goed kijken of ze een en ander goed uitvoeren. Na werktijd boodschappen gehaald met m’n huisgenoten en een broek (et olifanten erop) gekocht, omdat ik bij het beuren van forse Josefien totaal uit m’n (al versleten) broek ben gescheurd. Leuk gepraat met de eigenaar en daarna naar huis waar het eten al klaar staat. Woensdag gewerkt met wat individuele kinderen. Ze hebben een flinke achterstand t.o.v. Nederlandse kinderen en het is best wel lastig om ze aan het werk te krijgen. Maar als ze eenmaal de smaak te pakken hebben dan weet een aantal van geen ophouden. Dat is vanzelfsprekend motiverend. Daarna de Bulungi (het gaat goed met ons) kinderen gevoerd, op de pot gezet en in bad gedaan. Samen met Sanne, Larissa en Stephanie met wat kindjes gewandeld. Het is jammer dat de wagen van F. stuk is. Hij zakt nu steeds onderuit of valt bijna uit zijn rijtuig. Het is echt oppassen geblazen. Heb nu een manier gevonden die hem redelijk op zijn plaats houdt. Het is sneu te zien dat hij bij ons vertrek zichtbaar teleurgesteld is. In de ochtend is hij blij. Hij herkent ons en maakt kraaigeluiden van plezier. Heerlijk in m’n uppie een zalige koffie genuttigd bij The Source. Dat is aan de Main Street en je kunt er buiten zitten. En dat is niet verkeerd bij een temperatuurtje van circa 25 graden of warmer. Donderdag muziekspelletjes gedaan met de kinderen. Getrommeld op jambee en hun namen geroepen, dat vinden ze schitterend. Na de gebruikelijke riedel wat kinderen met puzzelen en spelletjes geholpen. Er is vandaag een Duitse man gearriveerd (Eike), iedereen vindt hem aardig en het is leuk om met hem samen te werken. In de middag , samen met Rachelle, een rapport gemaakt over de aanpak van N. De stroom valt soms uit dus zaak om regelmatig op te slaan. ‘s Avonds geprobeerd een tripje te regelen, maar niet gelukt helaas. Omdat we vrijwilligers te kort kwamen op de vrijdag hebben we maar met een beperkt aantal kinderen kunnen zwemmen. Het zwembad waar gewoonlijk gezwommen wordt, was te druk i.v.m. een zwemmende schoolklas, daarom maar naar het andere bad gegaan. Een wat armetierig zwembad met schitterend uitzicht op de Nijl (dat dan weer wel). Voor N. was dit ook te druk, het duurde een poos eer ik met haar in het water kon, maar uiteindelijk lukte het toch en vond ze het fijn. N a het werk toch nog een klein tripje kunnen regelen voor zaterdag. YES! ‘s Avonds een bijzonder gezellige avond gehad met overheerlijk eten bij de overbuurvrijwilligers. Ze hebben daar een groot overdekt terras en dat bij zwoele avonden zoals je hier hebt. Zaterdagochtend vroeg opgestaan om op de boda naar de Nijl te gaan. Daar een fantastische tocht over het water gemaakt. Waanzinnig veel vogels gezien, apen en (heel speciaal voor mij) een lizzard gezien, zoals ze hem hiero noemen. Volgens mij was een varaan van wel 1,5 meter. Geweldig. Vanzelfsprekend ook bij The Source van the Nile aangelegd. Bij de visafslag gekeken en bij de visbakken op het Victoriameer. Op die visbakken stonden pelikanen, maraboes, ibissen en nog veel meer vogels. Ze zien het eten zwemmen maar kunnen er niet bij. Ik zal een foto plaatsen. Door de buizen die je ziet wordt het voer voor de vissen gegooid. In de avond samen met m’n huisgenoten bij een Indiaans restaurant gegeten. De volgende dag met Sanne naar het Nile resort, heerlijk in het boek Congo gelezen (interessante aanrader). Rond 16.00 naar Two Friends voor de meeting met Henk Boelman en Renate Sluiseman (Travel 4 Change). Gezellig geborreld en gegeten. De volgende dag met mijn huisgenoten en Eike en wat andere mensen naar The Village gereden. Je houdt niet voor mogelijk hoe vies je wordt van de rit. Alles zit onder het rode stof. In Kamoulie (zo spreekt men het uit) boodschappen ingeslagen omdat we in Kibouje zullen blijven slapen. Een hele onderneming omdat er geen water of electra is. Wel allerlei dieren waar ik geen fan van ben. Aldaar lessen bijgewoond en getracht de vrouwen te bewegen Engelse les te volgen. Stel je daar niets bij voor. Het gaat om “How are you? I ‘m fine. What is your name etc. Ze hadden het echter te druk met hun werkzaamheden, daarom maar gevoetbald met wat kinderen. Gekookt op houtskool en een kampvuur aangelegd. Na het eten gezellig gepraat met wat bewoners. Tot dan alles wel. Echter je moet toch op een bepaald moment die hut in……… Er zaten twee ratten… wist niet hoe snel ik onder mijn klamboe moest duiken. Maar..je ligt wel op de grond……. Daarom sokken aan, met m’n neus onder de lakenset. Stokstijf blijven liggen. De anderen (Sanne Laris, Steph en Eike) vonden het overigens ook niet prettig. We lagen met z’n vijven opgekropt in de hut, dan die ratten en wat er verdernog loopt…;) Na een wat korte nachtrust, ha ha, werd het gelukkig licht! Snel opgestaan en een kattewasje gedaan. Na het ontbijt aan een schooltafeltje midden in het stof, lessen (vanaf 8.00) bijgewoond en wat geholpen. In de pauze heb ik een boda genomen en ben ik terug gegaan naar Jinja. De anderen blijven nog 2 nachten (mij niet meer gezien). Het was echt een prachtige tocht (1,5 uur). Afrika gezien zoals je het op plaatjes ziet. Blote kindjes, hutjes, mensen met sprokkelhout op hun hoofd, koeien, geiten op de weg, vrouwen die water halen. Hangende, maar ook hardwerkende mannen. Er wordt veel op het hoofd gedragen, van potten en pannen tot bijlen en matrassen. Helaas geen foto’s kunnen maken, omdat ik me met m’n zware rugzak goed vast moest houden. Opvallend hoe aardig de mensen zijn. Ze zwaaien en vinden het leuk je te zien. Witte witte wordt er geroepen. Klinkt als iets van Mzungu Mzungu. De bodadriver heeft een hele klus om zijn motor langs gaten en voren te laveren. Het is een gehobbel van jewelste en uiterst vermoeiend. Toen we “bijna” bij Kamoulie waren kregen we een klapband en daar stonden we dan. Heb uiteindelijk een Islamitisch echtpaar circa 66 cent betaald (2000 Ugandese shilling) om me mee te nemen op hun boda. De rit duurde nog ongeveer 40 minuten. Pff wat was ik blij dat ik bij de standplaats van de bussen naar Jinja werd afgezet. Wist niet meer hoe te zitten op dat krappe plekje met een zweetlucht voor me van jewelste die deed denken aan Ethiopische schout. Het moet een grappig gezicht geweest zijn. Een tanige man met een ouderwets helmpje met los riempje op het hoofd, een wat oudere vrouw compleet in de sluiers en een middelbare, zwaarbepakte Mzungu ergens hangend achterop. Eenmaal bij de bussen een Matatou (bestelbusje) gepakt, dat volkomen volgepropt was. De rit duurde circa 2 uur. Het busje scheurde als een razende langs de velden, de dorpjes, langs die enorm stoffige weg. Gelukkig zat ik helemaal achterin, want een Mzungu trekt hier nog steeds bekijks en mensen vinden het leuk om te vragen hoe het gaat (meestal leuk, maar soms ook een beetje teveel van het goede). Eenmaal in Jinja mezelf getrakteerd op een drankje en een kleine lunch. Daarna naar huis en kort met Sally (nieuwe huisgenote) gepraat. Na de douche (bad rood van het stof) opgehaald door Rachelle, Maria, Renate, Marianne, Machteld en een Belgische arts (Machteld jij zou hier zo op je plaats zijn met je liefdevolle artsenhart). Naar tsja ….alweer Two Friends i.vm. het afscheid van Renate Schouten. Ze vertrekt morgenvroeg naar Nederland. Jammer, aardige meid. Gezellige avond gehad. Tot zover, zoek m’n mandje op. Fijn geen ratten vanavond, hooguit een enkele kakkerlak….;)

bezoek aan The Village

Weer wat nieuws vanuit Jinja,


Afgelopen maandag naar the Village van Arise and Shine geweest op een kleine 3 uur rijden vanuit Jinja. Overwegend onverharde wegen, waarbij over verschillende afstanden aan de weg werd gewerkt. Stenen, houten en lemen huisjes wisselden elkaar af. Op het laatste stuk stonden voornamelijk hutjes aan het slingerende zandpad. Om een beeld te geven voeg ik wat foto’s toe, zodra de internetverbinding dit toelaat. Het uploaden van foto’s blijft een probleem, i.v.m. de slechte verbinding in de restaurantjes, waar ik af en toe wat tijd doorbreng. Hopelijk krijgen we donderdag zelf internet. Bij aankomst in the Village hebben we kennis gemaakt met de staf en rond gekeken in het dorp. Naast een school, is er een naaiatelier te vinden. Er staan van die prachtige oude Singer naaimachines. Voor mij een stukje nostalgie, omdat mijn moeder een dergelijke naaimachine had en ik mijn eerste kieltje op die machine in elkaar heb gefrut. We maakten kennis met de familie van de directeur van het project en werden hartelijk ontvangen in hun ronde, overigens zeer ruime hut. Bijzonder leuk, omdat ik een dergelijk onderkomen afgelopen najaar heb gezien in het Afrikamuseum en nu zomaar in het echt kon bekijken. De andere hutten bleken een stuk kleiner. In de woning zelf wordt niet gekookt, dat gebeurt in een aparte kookhut. Er wordt gekookt op hout. In dit gedeelte van The Village lopen zwijntjes te knorren en worden koeien gehouden. Verschillende kinderen kwamen kennis maken. Er liep een meisje met haar “baby”, een zelfgemaakte pop van stengels en bladeren, zoals ik ze een paar jaren terug in Indonesië heb gezien. Frappant omdat de pop exact hetzelfde uiterlijk had! De bewoners van het dorp hopen dat er een aantal vrijwilligers komen werken. Omdat er geen stromend water is, geen stroom, er ratten en muizen lopen, er geslapen wordt in een hut op dunne matjes, weet ik nog niet of ik er ga helpen. Het is zo’n eind rijden van Jinja, echt vermoeiend. Daarnaast ben ik geen held wat betreft al die beesten…..(Niet verder vertellen hoor). Op dit moment rennen er hagedissen over de muur van de woonkamer, ik zit daarom in het midden van de kamer…;) Na een bezoek aan 3 groepen op de school, waar o.a. Godsdienst en Engels werd gegeven, zijn we weer richting Jinja gereden. Onderweg zag ik nogal wat kale stukken land waar de bomen waren gerooid. Velden met suikerrriet wisselden stukken bos en gehuchtjes af. Mensen halen hun water overwegend bij de waterputten. Ze doen het water net als in Ethiopië in gele jerrycans. Het verschil zit erin dat het water meestal per fiets wordt vervoerd en dat er meer putten zijn geslagen. Uganda is arm, maar wat minder dan Ethiopië. Langs de weg liepen veel latentiekinderen en adolescenten in allerlei kleuren schooluniform van school terug naar huis. De weg was zo stoffig, dat we bij tijd en wijle in een rode stofwolk terecht kwamen. Bij aankomst in Jinja was een (nog steeds koude) douchebeurt dan ook geen overbodige luxe.

weekend

Lieve mensen,

op dit moment zit ik bij het zwembad van het Nijlresort. Heb net een paar baantjes getrokken. Gisteren zijn we met Renate en Sharon (directeur van Arise and Shine)naar een mooi uitzichtspunt aan de Nijl geweest. Wat een betrokken mensen! Heerlijk o

Cool
m mee te mogen samen werken. Ze staan open voor onze suggesties en spreken open over wat verbeterd moet. Gisteravond hebben we heerlijk gegeten bij Two Friends. Het was een heerlijk zwoele avond, zo genoten!


Tineke, met jouw kennis zou je hier zoveel kunnen doen. De Bulungikinderen zijn


jouw doelgroep. Marva, Gemma, Marianne,Karin en Eva, dank voor jullie lieve woorden. Nanette, hoop dat je snel geschikte bandleden vinden zult! Ik verzend dit bericht maar snel, omdat ik bang ben dat de verbinding uitvalt. Dag allemaal!

Cool
Voor jullie en wie ik niet genoemd heb: knuffel

hoeraintern internetverbinding!

Aanvulling op 3 en 4 februari en verslagje van 5, 6 en 7 februari Jinja


Momenteel verblijf ik samen met 4 meiden uit Nederland in een huis van het project Arise en Shine. Ik Aanvulling op 3 en 4 februari en verslagje van 5, 6 en 7 februari Jinja


was gisteren nogal moe en zie dat ik de verkeerde naam heb opgeschreven. Via internet krijg je een redelijk beeld van het project, bedenk wel dat schijn bedriegt. Het is naar onze maatstaven behoorlijk onhygiënisch…..ook al denk ik dat de kinderen die hier wonen mazzel hebben, omdat er een mensen werken die betrokken zijn en zo goed mogelijk voor ze zorgen. Want wat is dit een klus. Er is een ruime, groene tuin met wat schommels. Er worden koeien gehouden voor de melk en vandaag zag ik ook wat geiten. De koeien lopen soms door de tuin, dat is niet zo fijn, omdat de kinderen dan door de vlaaien lopen. De potjes met plas worden overigens ook in de tuin gegooid…. De gehandicapte kinderen slapen in de nacht binnen, maar zijn bij droog weer in de tuin, waar ze ook hun (voor mijn begrippen zeer lange) middagdut moeten doen. Ze liggen daarbij op een dun plastic kleed. Vooral voor Farred vind ik dit zielig, omdat hij wel 3 tot 4 uur in dezelfde houding ligt (hij kan zichzelf niet omdraaien). Wat opvalt is dat de kinderen weinig uitgedaagd worden. Er wordt niet of weinig met ze gespeeld. Bij aankomst (9.00uur) zijn ze meestal al uit bed en in de tuin. Ze krijgen dan pap met een droge snee brood. Vervolgens gaan ze om beurten in hetzelfde badje, waarbij ze buiten het badje worden gewassen en in het badje worden afgespoeld. Dan moeten ze op het potje, waarbij de meesten niet weten wat ze daar op moeten doen. Is er een plas gedaan dan wordt de pot meteen leeggegooid. Zonder een compliment of beloning. ’s Lands wijs ’s Lands eer….Daarna krijgen de kinderen waarvan gedacht wordt dat ze préschool kunnen volgen onderwijs in het leren van kleuren, getallen tot 10 en kleuren. De leeftijden van de kinderen wisselen nogal. Er zitten kindjes van een jaar t/m een jaar of 8. Gisterochtend werd een krummel die amper kan zitten, gevraagd hoe het getal 8 heette. Ha ha, zo grappig! Omdat er geen luiers zijn of niet worden gebruikt, plassen de kinderen ook in het klasje. Na het lesuurtje is er weinig stimulatie. We zijn momenteel met een 7tal vrijwilligers, waardoor er 7 kinderen tegelijk aandacht krijgen. Daar genieten ze enorm van. Vanmorgen heb ik me vrnml bezig gehouden met meisje N. die zich als een klein aapje aan je vastklampt en zichzelf uit frustratie telkens keihard op haar hoofdje slaat. Ze raakte overprikkeld van de drukte toen 2 Deense meiden dieren van ballonnen maakten. Prachtig voor de meeste kindjes, maar niet voor haar. Ze bonkte met haar koppetje op de grond. Gelukkig werd ze langzaam rustig van het wiegen en lukte het zelfs haar voor me neer te zetten. Ik zag haar, na lang voordoen, voor het eerst met een stuurloos handje naar een kralenspiraal slaan!


Vanmiddag troffen we een hummel op de babyafdeling helemaal onder de poep. Hij zat in zijn bedje en zat helemaal onder. Vlug afgespoeld en de schuimrubberen matras uit bed gekieperd. Wat zou het schelen als er luiers gebruikt zouden worden. We wilden wandelen met wat kinderen, maar dat kon niet i.v.m. een heftig onweer. Het stortregende, echt een tropische regenbui die een paar uur aanhield. Bij elke donderslag huilden de babies dikke tranen, zo zielig. We hebben daarom Nederlandse kinderliedjes gezongen. Dat vonden ze prachtig. Zelfs J. kroop tegen me aan en neuriede mee. Het was druk, de vloer lag vol broodkruimels, maar het was wel gezellig!


Rond een uur of half vijf zijn we richting de supermarkt en de markt gegaan voor onze boodschappen. Het is best vermoeiend om daarna met al die zware spullen nog een half uur te moeten lopen. We gaan in de ochtend overigens met de boda (motor) naar het project, anders moeten we zo vroeg uit bed. Voor 2000 Ugandese shilling (66 cent) word je met 2 personen naar het project (babyhome) gebracht. Boda’s zijn op elke straathoek te vinden. We lopen na het werk meestal naar ons huis (45 minuten).


In het huis hebben we water, maar helaas geen warm…. Omdat we ons na ons werk zo vies voelen, missen we die luxe extra. Tot nu toe hebben we zelf gekookt. De boodschappen zijn behoorlijk duur, tenminste als je een beetje gezond wilt eten. Er is groente in overvloed, maar er is weinig variatie. Aardappels, tomaten, ui, groene peper en kool zijn overal te koop. Voor een pak muesli betaal je zo 5 tot 6 euro. Op het project mogen we tussen de middag mee eten, maar we nemen liever brood mee, omdat we de bruine bonen met aardappel of de bonen met maismeel niet echt aantrekkelijk vinden. De kindjes op het project eten dit 1x per dag en het gaat er bij de meesten goed in. Het eten wordt “geserveerd” op een plastic bordje en er wordt gegeten met de handen. Je kunt je voorstellen dat dan echt alles onder zit. Tel daarbij dat ze geen luiers dragen dan heb je een voorstelling hoe we/ze er regelmatig uit zien.


We zitten op het moment zonder internet, daarom kan ik dit stukje nog niet versturen. Morgen gaan we met wat kinderen zwemmen. Ben benieuwd hoe dat zal gaan. Verder wil ik nog naar de babyafdeling. Dan heb ik de meeste (rond de 40)kinderen gezien en kennis gemaakt met de afdelingen in Jinja. Dan weekend. Ben van plan om ergens uitgebreid te gaan lunchen met een aantal lekkere bakken koffie erbij. Verder wil ik naar de Nijl . Zien of dat lukt.


Zit overigens momenteel achter een overheerlijk biertje, een Nile Special…….. santé!


M’n huisgenoten zijn al naar bed, gevloerd door alle drukte. De nachtwaker zit buiten. Het hek is al op slot. Ik zoek ook zo m’n bedje op.


Vrijdag 7 februari


Vanmorgen gewekt door de vogels. Je weet niet wat je hoort. Na een kattewasje en een snel ontbijtje naar babies home gegaan. De Bulungikinderen waren nog binnen waar ze hun pap kregen. Nadat we her en daar wat badpakjes en zwembroekjes hadden verzameld de kinderen die mee konden daarin gehesen. Ach die arme J. die met haar dikke billen in een oranje badpakje werd geperst wat haar veel te krap zat. Gelukkig maar dat in het water de stof zal uit lubberen. De kinderen kregen de meegebrachte en mooiste kleertjes aan, ze werden echt opgedoft. Sommigen streken trots over de mooie kleertjes. Toen naar het zwembad, een bonte stoet van wandelwagens, peuters en vrijwilligers. In het zwembad was het feest! Heerlijk vonden ze het. Maar wel zwaar om een kind te tillen dat niet meegeeft en heftig spartelt. We komen met dikke spierballen terug! Na het zwemmen geholpen met voeren, zindelijkheidstraining en de broodnodige wasbeurt. Wat werkt de begeleidster van de gehandicapte kinderen hard! Tijdens de middagslaap van de kinderen zijn we met ons vieren naar restaurant Flavours gegaan en heb ik pompoensoep en de allergrootste kop koffie besteld die ik kon krijgen. Daarna met Sanne terug naar het project en uitgebreide info van social worker Adam gekregen over o.a. de procedure kinderen uit het huis terug te plaatsen in het gezin van herkomst of bij aanverwanten als dat niet lukt. De procedure doet Westers aan en wordt zo te horen zeer zorgvuldig uitgevoerd. De kinderen worden 4 jaar gevolgd na de terugplaatsing. Gezinnen waar het kind uiteindelijk toch niet op de juiste plek blijkt te zijn, krijgen ambulante begeleiding en als dat niet werkt, wordt er aan ander passend gezin gezocht. Rachel, Sanne en ik hebben Adam gevraagd om alle vrijwilligers voor te lichten, omdat de communicatie beter moet, zodat mensen weten waar ze aan werken. Ik ben nog erg aan het zoeken waar ik me het meeste nuttig kan maken. Heb na het gesprek met Sanne op een terrasje een lijst gemaakt met ( in onze ogen)mogelijke verbeterpunten. Het is vanzelfsprekend zoeken wat mogelijk is en past binnen de Ugandese cultuur. Daarna door Jinja gewandeld. Er wordt veel kleding genaaid op straat. Je ziet het gebruikelijke beeld van naaimachines, winkeltjes, kraampjes waar eten wordt bereid. De mensen hier zijn ingesteld op Mzungu, maar toch wordt er veel op je gelet. Er wordt veel gevraagd of ik de moeder van Sanne ben…..tsja dat krijg je met een oudere vrijwilliger…….Bij thuiskomst een eitje gebakken en uren gekletst over reizen en elkaar sterke verhalen over enge beesten verteld. Het is gezellig met Henrina erbij. Ze is hier met haar 3 jarige zoontje die al lekker ligt te slapen. In bed gelezen over de berggorilla’s waar ik toch wel graag naar toe wil. Morgen zaterdag!


Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change